Ben Macintyre - Operatie Mincemeat (2012)***

“Grandioos. Prachtig verteld, meeslepend en vaak zeer aangrijpend”.
Dit heeft, volgens de achterflap, John le Carré gezegd over ‘Operatie Mincemeat’.
Ik ben een beetje allergisch voor dit soort ronkende flapteksten (er staan er nog twee op, vergelijkbaar), dus enigszins vooringenomen ben ik gaan lezen.

In eerste instantie viel het me tegen: de zakelijke, soms wat saaie manier van vertellen, de grote aandacht voor de vele details, het grote aantal personen, dit alles maakte dat ik het boek zeker niet ‘prachtig verteld en aangrijpend’ vond.
Maar gaandeweg vond ik het verhaal, de misleiding door de geheime dienst van Groot-Brittannië van de Duitsers in WO II over de invasie op Sicilië in 1943, steeds boeiender worden.

“In de vroege ochtend van 10 juli 1943 landden troepen uit Engeland, het Britse Gemenebest en de Verenigde Staten op de kust van Sicilië. Het was de eerste rechtstreekse aanval op Hitlers ‘Vesting Europa’. Achteraf gezien was de invasie van het Italiaanse eiland een overwinning, een keerpunt in de oorlog en een cruciale stap op weg naar de geallieerde overwinning in Europa (…) Het succes van de invasie was te danken aan (…) één misleiding in het bijzonder: een spectaculaire list die bedacht was door een groep spionnen die werd aangevoerd door een Engelse advocaat”.
Zo begint het boek, in het Voorwoord.
Het is zo’n beetje de stijl van de schrijver. Zakelijk, feitelijk, historisch verantwoord (denk ik).
 
En hoewel mijn kritische bevindingen ook bij het verder lezen overeind bleven, heb ik het boek toch snel uitgelezen. Blijkbaar is het verhaal boeiend genoeg, zonder ‘meeslepend’ te zijn.

Het leest niet als een roman, en zo is het waarschijnlijk ook niet bedoeld. Wel als een (feitelijk) verslag van een reconstructie van een bijzondere operatie.